علائم پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان در کودکان شایع ترین بیماری عفونی در دنیا است که علیرغم شیوع بالای آن کاملاً قابل پیشگیری می باشد.پوسیدگی دندان به از دست دادن مواد معدنی دندان گفته می شود که در اثر حل شدن در اسید تولید شده توسط برخی باکتری های دهان ایجاد می شود. باکتری های پوسیدگی زا به طور طبیعی در دهان انسان وجود دارد و زمانی که مواد غذایی خصوصاً مواد قندی در اختیار این باکتری ها قرار می گیرد، شروع به تولید اسید می کنند. این اسید بر مینای دندان اثر کرده و مواد معدنی آن را حل کرده و ایجاد تخلخل می کند. این اسید به طور طبیعی توسط بزاق شسته شده و 20 تا 40 دقیقه بعد از دهان پاک می شود. با هر بار ورود مواد غذایی به دهان، محیط دهان برای مدتی اسیدی می ماند و مینای دندان قدری آسیب می بیند. اگر این اتفاق به طور مکرر و متناوب بیفتد، آسیب وارد شده به دندان برگشت پذیر نخواهد بود و پوسیدگی شکل گرفته و پیشرفت می کند.

باکتری که عامل اصلی پوسیدگی دندانی است معمولاً اولین بار از مادر یا مراقبین کودک، به کودک منتقل می شود. این انتقال از طریق تماس بزاقی است و هر چه سطح باکتری در دهان مادر بیشتر باشد احتمال ابتلای کودک به این بیماری زودتر و بیشتر خواهد بود. علائم پوسیدگی دنداندر مراحل اولیه، مواد معدنی در اسید حاصله از تخمیر مواد قندی حل شده و علامت آن بسیار ناپیداست. این پوسیدگی اولیه بصورت نقاط و خطوط سفید رنگ روی سطح دندان می باشد. با پیشرفت پوسیدگی این نواحی به رنگ قهوه ای درآمده و تا فرو ریختن مینای دندان پیش می رود و شکل شیار یا حفره به خود می گیرد. معمولاً بیمار تا این زمان هیچ دردی احساس نمی کند. بعد از این مرحله پوسیدگی به بافت زیر مینای دندان نفوذ می کند. با گیر کردن مواد غذایی در این حفره ها پیشرفت پوسیدگی سریعتر شده و بیمار در برخی مواقع مثلاً وقتی غذا می خورد در تماس با مواد غذایی ترش، شیرین، سرد یا گرم، دردی احساس می کند.

اگر این مرحله درمان نشود، پوسیدگی به مغز دندان سرایت کرده، عصب دندان را درگیر می کند. عصب دندانی به مرور از بین می رود و ممکن است منجر به عفونت، به صورت آبسه دندانی و یا عفونت منتشر شوداین عفونت در دندان های شیری می تواند روی جوانه دندان دائمی زیر آن نیز اثر بگذارد و مشکلاتی برای تکامل دندان دائمی ایجاد کند. بنابراین ضروری است که پوسیدگی دندان های شیری را جدی بگیریم.

چگونه کودکی با دندان های سالم داشته باشیم؟    

   دکتر سپیده ربیعی، دکتر احمد جعفری